- در سینماها: LE CAS RICHARD JEWELL -
- در سینماها: LE CAS RICHARD JEWELL -
کلینت ایستوود دوباره به یک قهرمان پیچیده یا بهتر بگوییم برگشت پذیری روایت قهرمانانه آمریکا علاقه مند است. یک شبه کسی که مردم را نجات می دهد می تواند به عنوان یک هیولا معرفی شود یا دیده شود. سورپرایز: ایستوود این "فاجعه بزرگ آمریکایی" را همانطور که می گوید ، یک فیلم ساده ، واضح و حتی لطیف می کند.
ظاهر ما را نباید فریب داد: آخرین کلینت ایستوود شادی واقعی را به شما منتقل می کند (در زمانی که سینما به شدت تاریک است ، حتی اگر به نظر غیر از این باشد). این لذت عمدتا از لحن کمدی ناشی می شود که در نهایت در پس زمینه شرایط دراماتیک غالب می شود. زیرا اگر داستان او به عنوان یک کابوس ارائه شود ، در شخصیت ساده (Paul Walter Hauser) ، در ساده لوحی ناشیانه ، در مشخصات غیرمعمول ، در عزم پوچ او برای تحمیل احترام به قانون ، چیزی خنده دار وجود دارد. . ریچارد جواهل مانند کریس کایل ، تیرانداز از خفا آمریکایی ، در محافظت از هموطنان خود وسواس دارد ، حتی اگر این کار را از مواضع متواضعانه و کم فشار انجام دهد ، مانند موقعیتی که به عنوان هوشیار در طول بازی ها اشغال می کرد. المپیک 1996 آتلانتا. در همین مکان دقیق بود که او یک بسته مشکوک را کشف کرد و پروتکل امنیتی را اجرا کرد تا از انفجار جلوگیری کند. این حرکت کوچک ایثار ، او را به مدت یک روز تبدیل به یک قهرمان می کند اما همچنین باعث می شود صندلی برقی را به خطر بیندازد ...
ایستوود در شش فیلم آخر خود به نوع خاصی از قهرمان آمریکایی می پردازد. از جرسی پسران گرفته تا ریچارد جول ، از جمله تک تیرانداز آمریکایی ، سالی ، ساعت 3:17 بعد از ظهر برای پاریس و لا مال ، فیلم های او مردم عادی را از ریشه فروتن و حتی متواضع نشان می دهد که قادر به دستیابی به انواع شاهکارهای کم و بیش تماشایی هستند. (امضای لوله ، مجبور کردن هواپیما به پایین بدون ایجاد کوچکترین آسیب ، شلیک دشمنان ، متوقف کردن یک تروریست در قطار). اما بزرگی قدرت ، آنها را شخص دیگری نمی کند و از حیا و عفت خود دور نمی شوند. قهرمانان این چرخه که با جواهر سرسخت به اوج خود می رسند ثابت می کنند که یک زندگی آبرومندانه در خارج از کلیشه های شهرت ، پول و اعتبار امکان پذیر است و فقط باید به چنین افرادی نگاه کرد تا انسانیت خود را بدرخشید. این قهرمانان می توانند مانند Frankie Valli یا زندگی رنج دیده مانند کریس کایل زندگی شادی داشته باشند ، اما آنها می دانند که چگونه حقانیت طبیعی رفتار خود را حفظ کنند ، و همچنین یک غریزه خاصی از مهربانی نسبت به دیگران را ، در برابر همه شانس ها ، به ویژه در برابر بهانه های دنیای شرکت ها ، سرشار از جاه طلبی ها و اسرار.
یک طرح ساده
این تضاد در پرونده ریچارد جولل ، که در آن دنیای مردم عادی و خانواده های آنها ، چه آن که توسط جواهل و مادرش (کتی بیتس) تشکیل شده است و چه زن و شوهر نامزد شده توسط وکیل (سام راکول) و همراه و همکار روسی (نینا آریاندا) ، با کسالت وجودی و عطش برای حرکت شبیه توپ ، مخالف عوامل FBI (که شبیه افراد KGB هستند) و روزنامه نگاری است. یک دنیای خوب ، سادگی ، حقیقت و دیگری دنیای دروغ ، ارعاب و فشار وجود دارد. از این تقابل آشکارا مانوی ، لذت غیرمنتظره کشف مجدد لذتهای اصلی داستان پردازی سینمایی به وجود می آید. ایستوود با جذابیت و ذکاوت ، راهی را برای سادگی در فرهنگی یافت که تحت سلطه پیچیدگی و تزئینات بود. روش فیلمبرداری او هرگز از شر سه طلسم بزرگ معاصر هالیوود خلاص می شود: رونویسی بیشتر فیلمنامه ، تنش پیش ساخته ای که توسط ریتم داستان تحمیل می شود (حقه ای از دنیای سریال) و تأثیر بصری. امروز ، ریچارد جواهر با روان بودن ما را متحیر می کند در حالی که به خودش اجازه می دهد جدا شود. بر لحظات دراماتیک تأکید نمی شود ، انتقال بین صحنه ها ناگهانی است ، زیرا پیش فرض اخلاقی فیلم چنان محکم است که بیننده برای اطمینان ، به احتمال دیگری ، به چیز دیگری احتیاج ندارد. قابل سکونت توسط همه گویی ایستوود در این نبرد کارگر کوچک در برابر نیروهای دولتی و قدرت رسانه ای ، دوباره به راز دموکراتیک سینمای آمریکا پی برده است.
